Ooit met een walvishaai gezwommen? Sinds gister mag ik mezelf feliciteren met deze twijfelachtige eer. In Oslob op de Filippijnen zwemmen elke dag duizenden toeristen met deze immens grote diersoort. Het levert prachtige, instagramwaardige plaatjes op, maar niets is wat het lijkt.
“The sharks are being fed, that’s why they stay swimming in Oslob”
Voordat we gaan, heb ik twijfels. Ik vraag onze Filipijnse gids hoe het komt dat je altijd, elke dag, in Oslob met walvishaaien kunt zwemmen. “The sharks are being fed, that’s why they stay swimming in Oslob” zo vertelt hij. Als ik hem vraag of dat niet erg onnatuurlijk is, geeft hij toe “Yes, but otherwise you don’t get to see them. And it is good for study and science as well”. We zijn nieuwsgierig en besluiten het met eigen ogen te gaan zien.
De gemiddelde walvishaai is ongeveer 8 meter lang en weegt circa 15 ton. Ze zwemmen langzaam, niet sneller dan 5 kilometer per uur, waarbij ze hun hele lichaam bewegen. Walvishaaien zijn voor mensen relatief ongevaarlijk; het grootste gevaar bestaat uit de gigantische zwiepende staart waar je niet te dichtbij wil komen.
Onze chauffeur heeft moeite zijn busje te parkeren tussen de honderden touringcars en vans
We komen aan in Oslob. Onze chauffeur heeft moeite zijn busje te parkeren tussen de honderden touringcars en vans. Het wemelt van de mensen op de krappe tweebaansweg. In de berm staan vrolijke stalletjes waar je teenslippers, snacks of plastic hoesjes voor camera’s kunt kopen. De chauffeur zet ons af bij de ingang zodat we een kaartje kunnen kopen en hij zijn auto verderop kan parkeren.
"You will get a penalty of six months in jail"
Er staat een nummer op ons kaartje: 225. Met de mensenstroom mee worden we naar ‘stap 1’ toe geleidt waar we een instructie krijgen. Op plastic stoeltjes die hun beste tijd gehad hebben, luisteren we naar een stevige Filipijnse in uniform: “No sunscreen! Do not touch the sharks! If you do, you will get a penalty of six months in jail”. Dus.
De dikke dame is klaar met haar verhaal en wij moeten naar stap 2. Even verder op het strand staan nog meer grijze stoeltjes. We gaan zitten en moeten wachten totdat ons nummer wordt omgeroepen. “136” horen we via de speaker. Godzijdank hebben we eten en drinken bij ons. Om ons heen zitten Chinezen en Koreanen en een verdwaalde Amerikaanse toerist. Vanaf het strand zien we 31 bootjes die hun rondjes varen op nog geen 50 meter langs het strand.
Na dik twee uur wachten is het dan zover; we horen een luid “225” en als veevoer worden we naar stap 3 geloodst. Voordat we het weten bevinden we ons in de stroom van bootjes waar we zo lang vanaf het strand naar gekeken hebben.
Vanaf een kleiner bootje dat langszij vaart gooit een tanige Filipijn plantjes en plankton in het water. “Now” roept een van onze peddelaars “Get in the water!”. We springen met zijn allen in het water en houden ons vast aan de houten dragers van de boot. Met onze snorkels kijken we naar beneden.
Op nog geen twee meter afstand zie ik een enorme gestalte. De brede, platte bek hapt langzaam naar het voer dat voor hem uitgegooid wordt. Ik zie de vele rijen kleine tanden. Hij houdt zijn bek open en ik zie het water naar binnen stromen. Met speciale kieuwen filtert hij het water zodat plankton en kleine vissen blijven hangen. Het zeewater verlaat het lichaam weer door de kieuwen.
Als de haai langs me zwemt zie ik zijn schubben, vinnen, lijf en staart. Ik kan er niet om heen; het is geweldig om zo’n machtig, immens groot dier langs me heen te zien zwemmen.
Ik doe moeite om zijn staart te ontwijken. Het is vrijwel onmogelijk om hem niet aan te raken. Ik vraag me af hoeveel celstraf me wacht…. Het dier zwemt gestaag door in de route van het voer en langs de lijn van de 31 bootjes. De golven zijn ruw en ik stoot mijn hoofd aan een van de houten dragers van de boot. Ondanks alles probeer ik mijn ervaring vast te leggen met de GoPro.
Na tien minuten schreeuwt onze bootman “Finish”. We moeten de boot weer in en gehoorzaam klimmen we terug en varen naar het strand waar het nog steeds een drukte van belang is.
Ik ben geen dierenactivist of bioloog. Ik weet niet welk effect deze dierentuin heeft op het welzijn en voortbestaan van deze dierensoort. Een oordeel laat ik aan een ander over. Maar wie verwacht een unieke diersoort in haar natuurlijke omgeving te zien, die komt bedrogen uit. Once in a lifetime? Ja absoluut, want deze trip doe ik in elk geval nooit meer.
(Toch) interesse in een trip naar Oslob?
Er gaan dagelijks tours naar Oslob. Zelfs vanuit Cebu City kun je een tour boeken. Je moet dan wel vroeg opstaan (4 uur s’ochtends) want vanaf Cebu City is het circa drie uur rijden naar Oslob.
Kom vroeg, want je kunt de haaien slechts zien tot 12.00 uur s’middags. Daarna wordt het te warm en zakken de haaien af naar dieper water.
Opmerkingen