De N70. Het klinkt als een doorgaande autoweg. Maar schijn bedriegt. De N70 is een gemarkeerde rondwandeling die bekend staat als één van de mooiste in Nederland. Een pittige kuitenbijter van 14,5 kilometer ten oosten van Nijmegen. Ik heb er al zoveel wandelaars over gehoord, dat ik ‘m heel graag zelf wil lopen. “Dat is echt iets voor jou”, hoor ik regelmatig. En nu is het dan zover, we zijn in de buurt en hebben een vrije zaterdag voor de boeg. Er wordt ’s middags kou en sneeuw verwacht, dus we gaan vroeg op pad. Voor alle praktische informatie over de N70 Berg en Dal, klik hier.
Start N70 in Berg en Dal bij bij Tante Koosje
We starten bij Tante Koosje, een leuk restaurant waar we nu slechts terecht kunnen voor afhaal koffie en lekkers. Achter Tante Koosje zien we een groen bord “N70 wandelroute” en een groen paaltje. We lopen direct omhoog het straatje in en al snel wandelen we op een breed pad in het bos. Vanaf de start is het heuvel op en heuvel af; het heet hier natuurlijk niet voor niets “Berg en Dal”. Er staan bankjes langs het pad van waaruit we door de kale takken goed zicht hebben op glooiend grasland.
Koffie en appeltaart in Beek-Ubbergen
Langzaam dalen we af naar Beek-Ubbergen. Bekend terrein, omdat zoonlief hier in dit dorp, achter de kerk, in een tot studentenhuis verbouwde kleuterschool woonde. We passeren de watermolen en het wasvrouwtje; een beeld van de Beekse kunstenaar Jan Schoenmakers. Het nostalgische Hotel ‘t Spijker is open voor afhaal cappuccino en zoete lekkernijen. Tegenover het hotel is een bankje vrij, we prijzen het recept van de appel-notentaart en likken stil genietend onze vingers af.
Wegwijzer in het Keteldal
Vanaf Hotel 't Spijker gaan we rustig omhoog langs het Keteldal. En uiteraard weer naar beneden. Onze kuitspieren worden flink aan het werk gezet door de meer dan 500 trapjes die de N70 route kent. Na wat trapjes naar beneden (eindelijk!), komen we aan bij een wegwijzer. De wegwijzer geeft de richting aan naar Duitsland en Nederland. Tot 1949 liep hier de landsgrens met Duitsland. Op de twee andere armen van de wegwijzer staat de oproep ‘laat vriendschap helen wat grenzen delen’.
Modder en blub op het wandelpad
Via een trap en een flink stijgend pad beklimmen we de top van de Vossenberg. Onze hartslag stijgt en koud hebben we het niet meer. De paden zijn buitengewoon modderig en omdat mijn schoenen te weinig profiel hebben, glibber en glij ik over het pad. Het uitzicht laat ik maar even voor wat het is; ik heb al mijn aandacht nodig om niet languit te gaan in de bruine blub.
De Duivelsberg
De kou en sneeuw laten zich gelukkig nog niet zien en we lopen verder omhoog de Duivelsberg op. En ja, een duivelse berg is het. Een echte kuitenbijter met een serieus hoogteverschil. Op de top passeren we Restaurant de Duivelsberg. We stoppen er niet, maar het schijnt dat je er geweldige pannenkoeken kunt eten.
Heksendans
Het blijft stijgen en dalen. We komen aan bij de Heksendans; een leemkuil gevuld met water. Een dikke bruine boomstam nodigt uit om te gaan zitten. We drinken thee uit de thermoskan en kijken over het stille vennetje. Het schijnt een lugubere plek te zijn. In vroeger tijden werden hier watergeesten en -goden vereert. Behalve dat, is hier in de 19e eeuw een dienstmeisje dood gevonden. Ook werd er in dit gebied vreselijk gevochten tijdens de tweede wereldoorlog. Maar de mogelijk aanwezige geesten laten ons gelukkig met rust zodat wij volop van onze pauze kunnen genieten.
Drukke route
We struinen langs mooie boompartijen en -wortels en de fikse hoogteverschillen zijn ook nog niet verdwenen. Een prachtig gebied, zo tegen de Duitse grens aan, en bijna on-Nederlands. We zijn echter niet de enigen die dat buitenlandgevoel willen ervaren. Naast de vele wandelaars zien we ook veel hardlopers voorbij komen. Ik vind het knap en doe het ze niet na op zo’n geaccidenteerd parcours met al die modder.
Laatste stukje route
De bossen verruilen zich voor uitgestrekte grasvelden (zelfs in de winter) en glooiende velden. Het laatste deel van de route is in zicht terwijl we nog een stukje door het Hengstdal lopen. Sneller dan verwacht zijn we weer terug bij ons beginpunt. Er staat 14,5 kilometer op de teller, 1,5 kilometer minder dan waar de N70 voor staat aangegeven. Helaas kunnen we de route niet afsluiten op een mooi terras, maar dat stellen we uit voor een mooie, corona-loze zomerochtend. We vinden het een prachtige route en meer dan de moeite waard, in elk jaargetijde!
Wil je ook de N70 wandelroute lopen?
Wij zijn gestart bij Restaurant Tante Koosje waar we parkeerden langs de doorgaande weg, maar er zijn nog zeven andere startpunten voor deze rondwandeling:
In Nijmegen bij Café Hengstdal.
Centrum Beek tegenover Hotel 't Spijker.
In Beek bij Hotel restaurant De Sterrenberg.
In Beek aan het eind van de Rijksstraatweg.
In Berg en Dal bij parkeerplaats de Holdeurne aan de Oude Kleefsebaan.
In Berg en Dal bij pannenkoekenrestaurant De Heksendans en pretpark Tivoli.
In Berg en Dal bij Park Hotel Val Monte
De route van 14,5 kilometer is goed gemarkeerd met groen palen.
Er is genoeg horeca op de route en maak er gerust een dagtocht of weekend van.
Goede schoenen zijn noodzakelijk, toen wij de N70 liepen waren de paden modderig. En ook voor de steile afdalingen is een goed profiel onder je stappers geen overbodige luxe.
Een andere mooie wandeling maken?
Kijk op mijn wandelpagina voor meer blogs en tips over bijzondere wandelroutes en klompenpaden in Utrecht en Gelderland.
Heb je zelf nog een tip voor een mooie wandeling? Ik hoor ze graag en mail ze vooral door.
Comments